City of Angels

Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit is de officiële naam van Bangkok en betekend "City of Angels".

Na een prima vlucht, met weinig slaap door huilende baby's die om de beurt luid en duidelijk wilde laten weten dat ze ook aan boord waren, werd ik netjes op gewacht door het plaatselijke reisbureau om me naar mijn hotel te brengen.

Mijn hotel ligt naast Khao san Road, de backpackersstraat bekend uit de film The Beach. In het hotel mag ik eindelijk mijn kadootje van Karin en Sanne uitpakken... Een super leuk en lief fotoboek met foto's van vriendjes & vriendinnetjes, Nederland (tegen de heimwee) en nog veel meer! Dank je wel lieverds!

Na een verfrissende douche, heerlijk ontbijten bij het zwembad en bedenken wat ik zal gaan doen. Eerst maar een Thaise simkaart kopen en dan naar Wat Pho.

Na de lange vlucht besluit ik lopend naar Wat Pho te gaan. Door de smalle straatjes, waar de stoepen ingepikt zijn door de winkeltjes en restaurant, wandel ik rustig naar Wat Poh. Oversteken is een kunst want zebrapaden zijn voor de sier op de weg geschilderd. En een rood stoplicht betekend gas erop. De beste manier is om een Thai te volgen die ook oversteekt.

Als ik even op de kaart kijk om te zien of ik goed loop word ik aangesproken: Miss, where are you going? I will bring you in my tuk tuk. Geef aan dat ik naar Wat Pho ga, maar lekker wil lopen. Volgens de beste man is Wat Pho nog maar een half uur open, maar hij weet een veel mooiere tempel, en wil speciaal voor mij me gratis brengen. Ik poeier hem netjes af, omdat ik geen zin heb om bij een of andere winkel te worden gedropt waar ze me van alles willen aan smeren.

Na een half uur lopen, en 10 gratis aangeboden tuktuk ritjes, kom ik Wat Pho aan. Duidelijk een toeristische attractie en de drukte voor de eerste tempel overvalt me. Thaise mensen die wierook, bloemen, kaarsen en geld offeren, verkopers, gidsen en toeristen die elkaar net niet de hersens inslaan om op de gong te mogen slaan. Wat doe ik hier?? Waar is de "City of Angels"??

Ik ben er nu toch en besluit om de eerste tempel binnen te gaan maar op dat moment begint het keihard te regenen en vlucht iedereen naar de ingang van de tempel. De meeste blijven daar staan en ik zie dat het binnen niet zo druk is. Zoals het hoort heb ik een lange broek aan, zoek me sjaal op om mijn schouders en blote armen te bedekken en trek me slippers uit. Binnen is het prachtig! De bekende liggende Boeddha, 46 m lang en 15 m hoog, helemaal bedekt met bladgoud.

Ben zo onder de indruk dat ik bijna vergeet om foto's te maken. Ondertussen blijft het regenen en ik ga op de grond zitten, met mijn voeten van de boeddha vandaan, wachten tot het droog word. Het wordt steeds drukker in de tempel met verzopen toeristen die zonder enige schaamte in korte broek en hempjes proberen te schuilen. Al zittend slaat de moeheid toe en ik zit daar bijna te slapen.

Toch maar de regen trotseren en ga de andere tempels bekijken, eenmaal buiten lijkt het of alle toeristen zijn weg gespoeld. Wat een rust! En ook de regen wordt steeds minder. In de overige tempels is het rustig en ben ik bijna de enige toerist tussen de locals, monniken, honden en katten.

Na een paar uur slenter ik op mijn blote voeten terug naar het hotel. Mijn slippers zijn niet gestolen, maar door de regen heb ik flinke blaren. Hierdoor ben ik de toeristische attractie aan het worden en een paar Thaise meisjes willen met me op de foto. Bij het hotel ga eerst even eten en een biertje drinken. Na het eten ga ik even slapen en zet voor de zekerheid mijn wekker. Want vanavond wil ik naar de skybar voor uitzicht over de stad.

Als mijn wekker gaat, heb ik erg weinig zin om eruit te gaan. Het is pas half 8 en toch zonde om te blijven liggen. Toch gooi ik mijn plan om en wil wat gaan drinken beneden, in het restaurant van het hotel aan de straatkant. Door de muziek word ik naar buiten getrokken en loop de straat uit naar een straatje met allemaal lichtjes in de bomen, barretjes, restaurants en rijen massage stoelen. Ik kijk mijn ogen uit dit lijkt meer op de "City of Angels". Na een rondje ga ik ergens zitten om mijn reisdagboek bij te werken. Al snel raak ik aan de praat met een Nederlander en voor ik het weet is het al 1 uur. Na deze lange dag ga ik mijn bed opzoeken.

Na een diepe slaap werd ik vanochtend gedesoriënteerd wakker. Waar ben ik? Hoe laat het is? Pfff, het is pas 7 uur. Ik sta op om het licht aan te doen en zie tot mijn schrik een mega bult aan de binnenkant van mijn voet!! Is dat een blaar?! Uit een nadere inspectie blijkt het een muggenbult te zijn, die helaas ook op mijn been en armen zitten. Na een kleine wandeling ga ik rustig ontbijten in het hotel.

Vanochtend doe ik rustig aan en na het ontbijt ga ik nog even op bed liggen. Straks staat er een fietstocht door Bangkok op het programma!

Liefs, Mo